ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ, ή όπως λέμε “πίσω έχει η αχλάδα την ουρά”

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στο περιοδικό "G-magazine", Νοέμβριος 2013

Κλείστε τα μάτια, βάλτε γλυκιά μουσική υπόκρουση και σιγοψυθιρίστε Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση. Δεν ακούγεται όμορφο; Δεν σας πιάνει ένα ζεστό συναίσθημα, που ανεβαίνοντας από τα βάθη της ψυχής, σας φουσκώνει το στέρνο και μετά ξεχειλίζει με δυό ζωηρούς πίδακες από τα αυτιά; Μα λες, αυτό χρειαζόμαστε στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Επιχειρηματικότητα ναι, αλλά όχι οποιαδήποτε επιχειρηματικότητα. Θέλουμε επιχειρηματικότητα κοινωνική και συνεταιριστική, προσαρμοσμένη στον άνθρωπο και στις ανάγκες της κοινωνίας. Μπράβο! Μόλις κερδίσατε μισό μέτρο φύκια γιά να στολίσετε τις ψευδαισθήσεις σας.

Τι είναι όμως στη πραγματικότητα οι περίφημες Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, ή ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ με την ορολογία της επίσημης κρατικής γραφειοκρατίας; Ενα απλό παράδειγμα θα μας διαφωτίσει. Η Αγγελική, η Κούλα και η Σούλα δούλευαν σε παιδικό σταθμό του δήμου με σύμβαση, αλλά με την κατάργηση των συμβασιούχων παίρνουν πόδι. Ποιός όμως θα κρατάει τα παιδάκια τώρα και το κυριώτερο,
αν δεν βρεθεί κάποιος να κρατάει τα παιδάκια, ποιός κρατάει τους γονείς που θα περιλάβουν τον δήμαρχο με τομάτες, γιαούρτια και άλλα βαρέα όπλα (με την τρέχουσα τηλεοπτική ορολογία); Γιά να μην αντιμετωπιστεί το δεύτερο ερώτημα εφευρέθηκαν οι ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. Η συνταγή είναι απλή, παίρνεις την Αγγελική, την Κούλα και την Σούλα και από συμβασιούχες που ήσαν τις βαφτίζεις επιχειρηματίες. Οι τρείς τους, μαζί με άλλους ταλαίπωρους, συγκροτούν μιά Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση με αντικείμενο τη φύλαξη παιδιών. Μετά υπογράφουν ως επιχείρηση πιά μιά σύμβαση με τον δήμο και αναλαμβάνουν να κάνουν την ίδια δουλειά που έκαναν ως ατομικά συμβασιούχες, αλλά με τα μισά λεφτά και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Τι αξία έχει όμως το χρήμα μπροστά στη δόξα της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας; Τι να τα κάνεις τα πέντε κατοστάρικα το μήνα, όταν μπορείς να δουλεύεις με 300 ευρώ και να ανήκεις στην ίδια συνωμοταξία με τον Μπίλ Γκέϊτς; Διότι άλλο το να είσαι ένας ταπεινός συμβασιούχος και άλλο να είσαι κοτζάμ ιδιώτης (αγγλισί: idiot). Ασε που θα έχεις και την ανείπωτη χαρά να αποδίδεις ΦΠΑ στην εφορία.

Βέβαια ένα τέτοιο σκανδαλώδες προνόμιο δεν θα μπορούσε να διαρκεί αιώνια, οπότε βάσει νόμου μετά από 15-μηνη σύμβαση το πολύ η συνεργασία των Κοινωνικών Συνεταιριστών με τον δήμο διακόπτεται αναγκαστικά χωρίς δυνατότητα ανανέωσης. Οπως λένε στη πιάτσα δηλαδή, απολύονται. Απόλυση διά της προαγωγής σε επιχειρηματία! Ποιός θα φροντίζει όμως μετά τα παιδάκια; Πιθανώς μία άλλη ομάδα Κοινωνικών Συνεταιριστών που θα δεχτεί να αναλάβει το έργο με λιγότερα. Δεν ξέρω αν οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι που σχεδίασαν το σύστημα αυτό φιλοδοξούν ότι κάποτε θα βρεθούν κάποιοι που θα πληρώνουν από πάνω τον δήμο γιά να δουλεύουν, με τη φόρα που έχουν πάρει δεν μπορώ να το αποκλείσω.

Στους πονηρούς καιρούς που ζούμε όμως η ιστορία αυτή έχει να μας δώσει ένα ηθικό δίδαγμα, όταν μιλάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εκπρόσωποί τους, όσο καλύτερο ακούγεται κάτι με την πρώτη, τόσο χειρότερο καταλήγει να είναι στο τέλος...